We fietsten vier dagen langs ‘de snelweg’. Oninteressant en de voorzieningen onderweg zijn wat schaarser en basic. Dit soort trajecten vraagt meer voorbereidingen van ons, zodat we weten waar we kunnen eten en onze voorraad weer kunnen aanvullen. Onze eerste nacht slapen we in dit resort. De kamer is zo groot dat we de fiets zo naar binnen kunnen rollen. De bruine “dekens” op de bedden zijn handdoeken. Daarom slapen we in de eigen lakenzakken met de “deken” er bovenop.
Na het douchen gaan we op zoek naar een plekje om te eten. M.b.v. handen en voeten, plaatjes van internet en “mai pet” (=Thais voor niet pittig) lukt dat prima.
Witte rijst, gebakken eitje, boontjes en fried pork. Drie schijfjes komkommer en een beetje rode peper. Oei! Bij nader proeven blijkt het pittiger dan gedacht. Alleen goed te doen voor André, de jongens proberen 1 vleesje (de pitjes van de rode peper er al afgehaald) en eten daarna alleen de rijst. Leonie is ook niet zo’n fan van pittig eten, maar zet stug door. Een mond die in brand staat, rode appelwangen en zweet overal op het gezicht zijn het resultaat. Dit werkte bij iedereen op de lachspieren. Karel zei het heel treffend: “Het vlees smaakt zo lekker, maar is veel te pittig”.
Het sausje om het geheel nog pittiger te maken werd gelukkig apart geserveerd.
We verlaten ons resort en gaan 5 km fietsen om te …
ontbijten. We zorgen goed voor onze innerlijke mens, zodat we verder over die snelwegheuvels kunnen fietsen.
De tweede nacht slapen we in dit snelweghotel. Onder het hotel een 7-11 (geliefde supermarkt) dus dat was ideaal voor de hongerige en dorstige fietsers. De plassen laten zien dat het die nacht flink geregend heeft. De luchtvochtigheid is erg hoog. Echt afkoelen doet het dan ook niet.
Deze tweede saaie fietsdag kregen we 2x een flinke tropische bui. De eerste bui was tijdens de warme lunch in een eettentje. Deze konden we lekker uitzitten. Daarna volgde de bui van het filmpje. Gelukkig konden we zo dit kraampje inrijden om te schuilen. De jongens kregen de regenpakken aan en wij zijn snel verder gefietst. Moest ook wel, want de avond (18:45 uur) naderde en we hadden nog steeds geen geschikte slaapplek kunnen vinden.
Ons laatste adresje (nacht nr. 3) langs de snelweg. 20 Km verder gefietst dan gepland! Wat waren we blij met deze nette en mooie huisjes. Wij slapen graag samen dus hebben we 2 huisjes gehuurd en …
de matrassen versleept. Deze huisjes zijn nl. bijna altijd voor 2 personen. De volgende ochtend aten we het meegenomen ontbijt op de kamer en vertrokken vroeg (volgens de voorspellingen zou het ‘s middags gaan regenen) naar Surat Thani.
Achterop deze auto zie je apen. Dergelijke auto’s zagen we de afgelopen vier dagen met enige regelmaat. De apen zijn opgeleid om kokosnoten uit de boom te halen. Wel zo handig. Willem wil er wel eentje als huisdier. Zijn mama helaas niet 😃. Onze eigen aapjes vermaakten zich overigens prima langs de snelweg.
Aan het eind van dit saaie traject verblijven we lekker 2 dagen in Surat Thani. Wat hebben we hier dan gedaan? Erg weinig, eigenlijk niks meer dan relaxen in de hotelkamer met goed internet en Engelse tv . Verder nog een doosje regelen voor een postpakketje (de speelgoedtas zit nl. weer vol dus …) De inhoud gaat naar opa en oma en met nieuw zakgeld kunnen W. en K. weer wat nieuws kopen tot deze tas weer vol is 😉.
Surat Thani ligt aan de riviermonding en daar zie je dus veel van dit soort bootjes en huizen op palen. Je kunt vanaf deze rivier een nachtferry (7 uur varen) nemen naar Koh Samui. We kiezen er liever voor om nog 65 km verder te fietsen naar Donsak om daar dan een boot te kiezen met een vaartijd van maar 1.5 uur. Echte zeebenen hebben Leonie en Willem namelijk niet.