De uitslag van de Maleisische verkiezingen haalde zelfs het Nederlandse nieuws. Na de verkiezingen vertelden veel mensen ons blij te zijn met deze ontwikkeling. Zij zagen het als een nieuwe kans voor Maleisië. Tot nu toe was er veel corruptie op ieder bestuursniveau.
Onze laatste Maleisische nacht. We maken ons op voor de oversteek naar Singapore. ‘s Ochtends stonden we op met regen. Dat hebben we, in de ruim 2 maanden dat we in Maleisië waren, niet eerder gehad. Waarschijnlijk moest het land huilen 💧 om ons vertrek. Wij zullen dit land ook missen. Het voelde als een warme deken.
De verbindingsbrug tussen beide landen. Na de uitreisstempel konden we zo door. Even een stukje verder fietsen over de brug en …
.. vervolgens in de file.
We staan tussen de vele Maleiers op scooters. Zij wonen in Maleisië (lagere cost of living), maar werken in Singapore (hoger inkomen). Helaas wordt alles grondig en handmatig gedaan. Deze grensoversteek duurde lang, poeh wat een papierwerk en controle.
De gefietste route van noord naar zuid met …
.. onze kilometerstand tot nu toe. Er zullen er nog zo’n 1000 bijkomen in Indonesië.
Ons appartement staat in de Chinese wijk. Daar zit ook een bekende Chinese bakker, met “ouderwetse” pao (broodjes). Iedere dag vers gemaakt! Een waar genot.
Het wisselen van tanden en kiezen gaat gewoon door. Nu is het een losse kies precies achterin. Erg lastig met eten, zo’n losse klapperende kies. Dus een dappere keuze werd gemaakt.
Hij zat toch nog vaster dan gedacht. Helaas, nog even geduld dan maar.
Wat zijn we trots op onze jongens dat ze hier zo rustig zitten te tekenen. Het was me een werkdagje wel. Nadat we waren opgestaan, moesten we een Simcard regelen (i.v.m. het hebben van internet en het kunnen regelen van taxi’s). Dat bleek wat lastiger dan gedacht. Toen dat eenmaal gelukt was, namen we een taxi naar de Indonesische ambassade. We hadden ons keurig aan de kledingvoorschriften gehouden: lange broek, shirt met lange mouwen en dichte schoenen. Daar doken we de hectiek in van het aanvragen van een 60-daagsvisum. Het bleek vooral een kwestie van in rijen staan, nummers trekken, wachten, een kopietje halen, weer invullen, een soort postzegel kopen, nog een kopietje laten maken, nog meer invullen, betalen, bonnetje halen, paspoort inleveren, nog een formulier inleveren en vertrekken met een afhaalbewijs voor de volgende dag. Met de taxi gingen we daarna verder naar een hostel dat gerund wordt door wereldfietsers. Daar stonden onze fietskoffers die vanuit China hier naartoe waren gestuurd. Ook hadden ze nieuwe banden voor ons klaar liggen. Dit werd dus een warm welkom en gezellig uitwisselen van verhalen. Onze jongens hadden de ochtend flink moeten lopen in onze zoektocht naar een Simcard, daarna veel (rustig zittend) moeten wachten in de ambassade en tot slot ook nog wachten in het hostel tot papa en mama waren uitgekletst.
Eindelijk, de volgende dag gaf de kies de strijd op.
De fietskoffers waren vanuit ons hotel in China (waar we 9 maanden geleden vertrokken) in dozen naar Singapore verstuurd. We waren natuurlijk wel nieuwsgierig of ze het allemaal goed overleefd hadden. Dat hadden ze gelukkig! In de koffers hadden we op voorhand al wat reservespullen gedaan. Zo troffen we voor ons allen een nieuw paar (anti-insecten) sokken, nieuw ondergoed en nieuwe fietsbroeken aan. Alleen het doosje ORS was er door de douane uit gehaald.
André poetst eerst een tandem, deze wordt vervolgens in “stukken” gedeeld, deze stukken worden verpakt en dan als een heuse puzzel in twee koffers gedaan. Voor iedere fiets hebben we 2 koffers en zo’n 2 tot 3 werkdagen nodig.
In de tussentijd ziet de dagindeling van de jongens en Leonie er anders uit. Na het ontbijt stofzuigen en dweilen we ons appartementje, vervolgens wordt er door de jongens huiswerk gemaakt, boodschappen gedaan, lekker zwemmen op het dakterras van het complex, gezelschapsspelletjes doen en nog even op de Ipad. Ondertussen moesten de pasoorten ook weer opgehaald worden (JIPPIE!!!! we hebben 60 dagen gekregen.), vluchten bevestigd worden, e-readers voorzien van nieuwe boeken, de fietstassen grondig uitzoeken (wat nemen we nog wel mee voor de laatste 60 dagen en wat niet) Anders moeten we misschien overgewicht betalen. Er werd tevens optimaal gebruik gemaakt van een aanwezig waswachine in onze AirBnB.
Samen eten bij een lokale foodcourt. Daar kan eenieder naar believen een gerecht bestellen, van Aziatisch tot Westers. Je bestelt het gerecht bij het “restaurantje” naar keuze en wacht bij een tafeltje tot het gebracht wordt. ‘s Avonds kijken we nog wat TV, even lezen en dan lekker slapen. Onze rustdagen in Singapore zijn dus goed gevuld. De laatste dagen hopen we ook nog de toerist uit te gaan hangen in deze metropool.